Nga Kreshnik Osmani
Mëngjesin e sotëm, më bie telefoni nga një numër i panjohur. E hapa telefonin dhe pas kësaj telefonate qëndronte një shqiptar nga Londra që kishte ardhur të më takojë. Ishte në Shqipëri për nënën e tij të sëmurë, por erdha të të takoj edhe ty më tha, sepse je duke u marrë edhe ti me nënën tjetër të sëmurë, Shqipërinë.
I fola për betejën tonë, për Lëvizjen Atdheu dhe për gjëndjen e Shqipërisë dhe befas më bëri pyetjen më të shpeshtë që marr. Ku i gjen energjitë Kreshnik që nuk bën asnjë minutë pushim?!
I tregova historinë time të dashurisë, me vendin tim, që kish nisur nga dritarja e avionit, prej vitit 1996 kur isha student dhe vija në Shqipëri për pushime. Sa herë kalonte avioni mbi malet e Dibrës dhe bëhej gati të ulej nga veriu në drejtim të Rinasit, zemra dridhej dhe ndjeja flutura të forta në stomak. E njejta gjë më ndodhte kur avioni ngrihej pas një muaji, për t’u larguar prej Shqipërisë dhe aty e ndjeja se kishte lindur një histori e fortë dashurie. Nga dhjetë mijë metra largësi, u zotova se nuk do ta lejoj më këtë dashuri të jetohet në largësi, por sapo të përfundoj studimet do të kthehem për të mos u larguar më prej aty kurrë, përvec vizitave të shkurtra . Dashurite nuk lodhen kurre. Po u lodhen dmth nuk ka me ndjenje, nuk ka me emocion, nuk ka me terheqje.
Takimet dhe ndarjet me Shqipërinë më shkaktonin dhimbje të forta që nuk i përballoja dot. Po t’i përballoja, nuk do të isha këtu. Kështu, i thashë, ditën që dhimbja do të më pushojë mund të largohem ndoshta edhe unë si ju.
Iu mbushën sytë me lot dhe më tha: Në këtë moment jam gati të vdes për Shqipërinë, pa asnjë mëndyshje dhe të lutem mos u largo ti se ne nuk mundëm të shkolloheshim dhe u larguam në emigrim që fëmijë. Ne mund ta duam vendin tha, por nuk mundëm të shkolloheshim, ndaj duhet ta vazhdoni betejën ju.
Më tregoi sesi qarkullojnë videot e mia tek shqiptarët atje dhe si ia dërgojnë njëri-tjetrit, si diskutojnë për ne në kafe pas pune dhe si po përpiqen që të na dëgjojnë edhe të tjerët, që janë zhytur në skepticizëm, lodhje, dorëzim dhe dëshpërim, viktima të formulës, që prodhon Sistemi, që thotë të gjithë janë njëlloj, të gjithë janë një m*t.
Lotët e burrit bashkëmoshatari im, do të stampohen gjatë tek muskuli më i pashëm i kujtesës time dhe sot e vulosa me lotët e atij burri, besimin dhe bindjen time të plotë se rruga është dhe do të jetë e vështirë, por se paska shumë shqiptarë që ndjejnë të njejtën gjë dhe ky është një inkurajim dhe shpresë e madhe.
Kemi vetëm një detyrë sot, që duhet ta bëjmë të gjithë bashkë, të mos zhgënjejmë shqipëridashësit sepse Sistemi po ndërton skema për t’ua vrarë besimin me tyrlilloj mashtruesi, që të heqin dorë përfundimisht. Lotët e burrave janë si uraniumi. Duhet t’i mbledhim ato lot burrash dhe me duart e grave të ngjashme, të gatuajmë brumin e shpëtimit të vendit, në këtë moment tëpër të rrezikshëm dhe delikat nëpër të cilin po rrugëtojnë, fatet tona dhe fatet e e popujve të vegjël, në shekullin 21!
Jemi në kufijtë e ekzistencës dhe duhet të lëvizim të gjithë bashkë, o sot o kurrë!
Comments
Post a Comment